ne yalan söyliyim bana karşı büyük bir sevdan varken aslında nekadar kıymetli olduğunu bir türlü bilememişim. bana gittiğin her ülkeden kart attığında bunun sadece filmlerde olabileceğini düşünüp gülümserdim.ama cidden senin beni sevdigin gibi seni sevmiyorda olsam çok mutlu olurdum. yada romantikliğin dibine vurduğunda da 'yok abi bukadar da romantik olmaz ya' diyip kendimi senin yanına koymazdım. dünyayı gezen her ulkede baska bir kadını tanıyor olmana rağmen yıllarca hala beni istemende beni etkilemedi. Şimdi düşünüyorum da gerçekten şımarıklığın dibine vurmusum. 'ben evleniyorum' dediginde bunun bir geçici heves belkide öylesine söylenmiş bir cumle olduğunu düşünmüştüm. taki bugün seni arayıp ee napıyosun dedigimde 'direniş bitti pazar günü nikahim var'dediginde seni tamamiyle kaybettiğimi anladım. halbuki sen benim için her kötü oldugumda yanima koşan bir dosttan fazlası degildin. meger herzaman olduğu gibi ben yine kendimi kandırmışım. ben bildiğin seni seviyor ve evlenmene üzülen biri olmuş çıkmışım. bi şans daha olsa seni istermiyim bilemiyorum. Belkide elindeki oyuncağı kaybeden bir bebeğin zırlamaları bunlar. ama yok. beraber direndigimiz parkta beni dolmuşa bindirirken nefes almadan birbirini birakmayan bedenlerimiz ne senin bir oyuncak olduğunu gösterir, nede benim şımarik Çocukluğumu. eve vardim, mesajımın ardından gelen o son konuşmamız ve 'ben seni asla unutamam. bazi şeylerin kıymetini bilemedik ve aramizdakileri alevlendiremedik ama olsun yinede en azinda senin bana karşı olan duygularını suan bile bilmek benim icin cok değerli ve guzel' demen beni pismanlığın en dibine itmesine yetti. kendimi iyi hissettiren tek şey yaptığın evliliğin yaşam mücadelesi geregi istedigin ülkede kalabilmek adina olduğunu, düşünmek. kalbinin bir parçası belkide hala bana ait ama yaşayacağın kocaman bir hayat var önünde. Benim sana diyebileceğim tek şey ise, MUTLUKUKLAR...
