ahmet telli'nin emsalsiz dehasını görmeye sebep olanlar arasında yerini almıştır.
burdayım sözümde, yanlışsa da bu istasyon
bir ben yitirmedim galiba belleğimi,
bir de şiir yazanlar, ne kadardılar ve neredeydiler
hatıralar üretiyorum telgraf tellerinden,
akşamüstleri fesleğenleri suluyorum
bekle demiyorum kimseye, unutma demiyorum
acı, soysuzlaşınca tiranlaşıyor belleksizlik
inat ve öfke, kaybediş ve kayboluş oluyoruz
komikti dıştan bakılınca dünya ama hırçın
ay ışığı, telgraf direkleri ve fesleğenler
"buradayız işte, durgun bir sessizlikteyiz şimdi"
unutulan bir şey kaldı mı diye soruyor tiran
kampana çalarken çöldeyiz, o geniş çevrende
mısır'ı soyun diyordu musa, belleksizdir firavun
babil ve burası, iki istasyon, iki uzak nokta
belki bir imgede düzlem olabilen iki grilik
düşler ve tarih, inilecek son istasyon
buradayım işte, güzel bir yanlıştayım şimdi
"beklemesini bilmiyor acelesi olan ve nedense
çekip gidiyorlar", kalanlar o kadar azız ki
o kadar azız ki, "mutluluk bile bizden çok"
