mina urgan, bir dinozorun gezilerinde 1937 yılındaki paris'ten; tatlı tatlı, benimle sohbet ederek bahsediyor, ben bir meraklı öğrenci edasıyla sayfaları gözlerim parlayarak çeviriyordum. :
"sokakların akıl almaz canlılığı bir yana, bunların zeminini döşeyen malzeme bile hayret ve hayranlık duymama neden oldu: buna inanması güç ama; o sokaklar taşla, toprakla ya da betonla değil; düpedüz ahşap parkeyle döşenmişti. yani güzel bir evin salonunda yürürcesine geziniyordunuz o sokaklarda. bu dikdörtgen parçaları, pırıl pırıl çelikten yapılmış, avuç büyüklüğünde yuvarlak çivilerle birbirine raptedilmişti. biz, barbar türk öğrencilerin başlıca eğlencelerinden biri, kaşla göz arasında bu çivileri yerden söküp evimize götürmek; onları tersyüz edip kültablası olarak kullanmaktı. 1948'de paris'e üçüncü gidişimde, ahşap parkeler ortadan yok olmuş; paris sokakları zeminleri açısından avrupa'nın öteki büyük kentlerine benzemişti. bundan sonraki bölümde uzun uzun anlatacağım paris'e bir insana aşık olurcasına vuruldum."
