her sey savasci ruhun en iyi savunma taarruzdur tezini teoriden pratige gecirmesiyle baslar. filo her savastan aldigi galibiyet odullerini kendi savas teknolojisine harmanlayarak gelismektedir. ve bu gelisim kullanicisinin sosyal hayattan mahrumiyetiyle dogru orantilidir.ne kadar cok ilgilenirsen o kadar cok gelisirsin.
iste boyle bir baslangicti benimkisi; 3 bin tane komuta 500 tane muhrip ve sayisini hatirlayamadigim kadar hafif avci ucagim vardi. oyunda o kadar hirs yapilmistiki ilk 50 arasina girilmisti. ama insanoglu iste hep daha iyisini istiyor...Ne yalan soyliyim amacim ilk 10 arasina girip vallahide billahide birakmakti. onceleri muhrip yapicam birakicam diyordum ama oyundaki gelismeler ve daha once oyun namina kaybettigim zamanlar aklima gelince birakmak icimden gelmemisti.
kendimden daha iyi birine* savas acmamla basladi hersey. filolarimi korkudan gezegenimde bekletemez olmustum. arkadaslarimin yanina gidiyordum ve belli bir saatte inecek olan filom icin saatimi kuruyor , ona gore eve geri donuyordum.amacim inen filoyu tekrar ucurmak yada en buyuk dusmanimin ustune yollamak.o beni ben onu takip eder olmustuk.artik geceleyin uyanip kontrol ediyordum en buyuk dusmanimi*. gunler gunleri kovaladi. tabi hayatta ogameden daha onemli seyler var; mesela okulu uzatmamak icin girilen bir final...(tatil modunada giremiyordum cunku puan ve prestij kaybetmek hic isime gelmiyordu. o yuzden tam gaz devam)
sinawa bilgisayar acik bir sekilde calisan ben, gece saat 03:00 da inecek olan filoyu bekliyordum. o esnada da ders calismaya calisiyordum. en son filonun gelmesine bir saat kala kitabin uzerine kafami koydum ve gozlerimi kapadigimi hatirliyorum...
saat 05:30 civarlariydi bir sekilde uyandim ve ilk is olarakta cani gonulden bekledigim goz nurum filoma bakma eylemini gerceklestirdim.
kan kirmizisi rengindeki savas raporu(icimden, gitti bizim filo dedirtti) icimin ciz etmesine sebep oldu. defalarca baktim o rapora, arka arkaya yapilan 3 saldiri uykusuz gecelerimin ve o seviyeye gelmek icin kaybettigim zamanlari hatirlatti. kelimeler kifayesiz kalmisti. kufur etsem cocuga galibiyetinin verdigi gururla beni banlayacakti. haliyle yapilmasi gereken tek sey bir tebrik mesaji yazmakti. evt o mesaji yazdim ama o mesajdaki her harf nefretimden ve her boslukta kaybettigim zamana yanmaktan olusmustu.*
