yeryüzünün en şanslı insanlarından biriyim. bana kendim olmayı, haksızlığa boyun eğmemeyi, güçlü olmayı öğreten bir babam vardı. bana ne kadar kızarsa kızsın gözlerinde hiç eksik olmayan bir şefkat vardı. aylarca küs kalacağını söyler aradan bir kaç saat geçince yine cadım diye seslenir, sarılır öperdi. beni eskişehire bırakıp dönecekken dolan gözlerini hiç unutamam. ellerimi tutup dakikalarca hiç bırakmamıştı. anneme; sanki midem yumruk yemiş gibi oldum onu bırakırken demiş. düşünüyorum da, insan sevilmeyi bilmeden sevmeyi tam öğrenemiyor. bana sevilmenin ne olduğunu, bir insanın nasıl sevileceğini bu kadar eksiksiz öğrettiğin için teşekkürler baba.
