hayatımda bana kilolarca akciğeri hergün bir poşetini ısıtmak üzere doğratıp buzluğa attırmış, beni hergün en az iki kez karanlık bodruma indirmeyi başarmış, sokakta çocuğunu arayan anne gibi annelerini aratmış ve üzerine ağlatmış minik, savunmasız melekler. Hele bi de yalanmayı falan öğrenip etrafı o minik gözleriyle korkak korkak süzmeleri, kılıklarına bakmadan orada burada yavaş yavaş gezinmeye çalışmaları, zıplayıp taklalar atmaları, en ufak birşeyden oyun çıkarmaları yok mu; aman yarabbi! Merhamet ne demek görürsünüz o minik gözlerin yaratılışında. Hayat sahibi olmanın, olup da böyle güzelliklere şahit olabilmenin ne kadar güzel bir nimet olduğunu yaşatır insana tekrar tekrar. Şefkatten ölüyorum daha fazla yazmaya devam edemeyeceğim.
