yaş ilerledikçe, ölümler yaşandıkça, ölüm kanıksandıkça, ölen tanıdıkların sayısı çoğaldıkça, olgunlaştıkça insan biraz daha katılaşıyor... her ölüme verdiği tepki farklı oluyor, bazılarına hiç üzülemiyorsunuz, umursamıyorsunuz bile, ama şu var ki hiç birine oh olsun diyemiyor insan.
ölen kişiden tiksinse bile insan, ölen kişinin annesi veya çocuklarını düşününce içi cız ediyor... oh olsun, iyi olmuş diye düşünemiyorsunuz.
ama bir de görevli olarak bindiği helikopter düşüpte, helikopter kazasından bacağındakı kırık ile sağ kurtulmayı başarıp, kurtulduğu kazadan bir takım basiretsizlerin beceriksizlikleri yüzünden, donarak ölen gencecik insan için içim bir başka yandı.
şarjı bitmekte olan telefonunu sarjı tükeninceye kadar hiç terbiyesini bozmadan karşısındaki profesyonellikten nasibini almamış, kafası kuş kadar çalışmayan insiyatifsiz görevliye dert anlatabilmek için dil döküp, sonrasında kazanın şoku içersinde, az önce sohbet ettiği kişilerin ne durumda olduğunu bilmek bile istemeyeceğimiz cesetleri arasında dağın başında, yapayalnız, çaresiz, kar ve tipide, eksi bilmem kaç derece, deli gibi ağrıyan kırık bir bacakla, can havliyle helikopterin koltuğunu kızak olarak kullanarak metrelerce, düşe kalka, sürünerek sığındığı bir taş oyuğunda, son bulan yaşamı, içimi burktu.
sizi bilmem ama bana cok dokundu, ne kadar çabalamış yaşama tutunabilmek için, ne kadar yaşamıştır donmadan önce, neler hissetmiştir. çocuklarının büyüdüğünü göremeyecek olması, acısına acı katmıştır kim bilir. ya da belki son an'a kadar, kurtaracaklarına inandığı için, umudunu kaybetmemiştir. nasıl olsa gelecekler diye, düşünmüştür... hep...
hayatımda hiç tanımadığım o güne kadar adını bile duymadığım bir insan ismail güneş.
kimbilir ailesi, eşi, sevenleri ne derin acılar içindedir. çocukları neler hissedecek büyüdüklerinde,
-bak bu babamın sesi...
kurtarın bizi...
bayrağa sarılı tabutla, devlet töreniyle gömülmesi ve unutulmaması gereken kişi ismail güneş'ti.
