safahatta 2. Abdülhaimid han için şunları yazmıştır:
Ortalık şöyle fena böyle müzebzep işler,
Ah o Yıldızdaki baykuş ölüvermezse eğer (s. 402)
Çoktan beridir vardı benim bir derdim,
Gideyim zalimi ikaz edeyim isterdim.
Kafes ardında hanımlar gibi saklıydı Hamid,
Al-i Osmandan bu korkaklık edilmezdi ümid. (s. 415)
Ah efendim o ne hayvan o nasıl merkepti. (s. 421)
Ah efendim o herif yok mu kızıl kâfirdi. (s 422)
Mısırın en muhteşem üstadı Muhammed Abduh.
Çıkarıp gönderelim hâsılı şeyhim yer yer,
Oradan âlem-i islama Cemaleddinler.
(bkz: muhammed abduh)
(bkz: cemaleddin efgani)
istibdat isimli şiirinde Halife-i müslimine diyor ki:
Düşürdün milletin en kahraman evladını yese,
Ne melunsun ki rahmetler okuttun ruh-i iblise.
Bir islam halifesine melun diyene ne demeli?
Şeytana rahmet okutmak tabiri de çok çirkindir.
Akif sadece Müslümanların halifesine dil uzatmakla kalmıyor, o halifenin yaratıcısına yani Allahü teâlâya da saldırıyor:
Ey bunca zamandır bizi tedib eden Allah,
Ey âlemi islamı ezen, inleten Allah!
Nur istiyoruz, sen bize yangın gönderiyorsun,
Yandık diyoruz boğmaya kan gönderiyorsun,
Mademki ey adl-i ilâhi, yakacaktın,
Yaksaydın ya melunları, tuttun bizi yaktın,
Yetmez mi musap olduğumuz bunca devahi?
Ağzım kurusun yok musun adl-i ilâhi?
Ben muhafazakar bir müslüman türk genci olarak bunları yazıyorum ki bilmeyen de bilsin. ya ecdadı abdülhamidi sevsin ya da mehmet akifi. zira ikisi bir kalpte olmaz. rivayet odur ki abdülhamidi görünce kusar çünkü akif.
