tam dört sene oldu. yıllar sonra ilk defa gördük birbirimizi. gelmeyeceğimi düşündün değil mi? beni bekliyordun beşiktaş iskelesinde. öyle heyecanlandım ki geri dönmeyi bile düşündüm. neyse ki dönmedim ve sana doğru yürüdüm. öyle sıkı sarıldın ki canım yandı. hemen elimi tuttun yürümeye başladık. anlatıcak çok şey olduğu zaman nedense kelimeler bir araya gelmiyor bir türlü. uzun bi süre sustuk ikimizde. sessizliği ben bozdum istemeden ağzımdan döküldü cümleler. 'seni çok özledim, çok uzun süre bekledim sarılmak için' gerçek hisleri saklamak çok zormuş. daha sonra açıldık ve konuşmaya başladık. hiç bir şeyi unutmamışsın benle ilgili. ben zaten unutamam hiç bir şeyi. ilk aşk nasıl unutulur ki? çok değişmişsin. eskiden daha neşeli olan adam gitmiş yerine daha sakin bir adam gelmiş. daha çok ne istediğini bilen bir adam.. ikimizde fark ettik bir birimizdeki değişimleri de tek bir cümle bile kuramadık. aklımızdan kim bilir neler geçti de söyleyemedik. içimize attık. yapmak zorundaydık biliyorum. çünkü bu son gecemizdi ve üzmemeliydik birbirimizi. o gece söyleyemedim ama şimdi söylemek istiyorum. sen iz bırakan adamsın ben de o izleri hep kalbinde taşıyacak olan kadınım. başka hayatlara ait olduğumuzda bile hep birbirinin özlemini çekecek iki insanız. yarım kalan her aşık gibi birbirimiz için çarparken kalbimiz başkalarıla mutlu olmaya deneyeceğiz. çoğu zaman da olamayacağız. bak seneler geçmiş ama hala kaldığımız yerde el eleyiz. keşke her şey istediğimiz gibi olsa da biz hiç ayrılmasaydık. farklı şehirlerde ayrı ayrı yalnızlık çekmeseydik. hiç bir eski sevgilim için dilemediğim şeyi diliyorum senin için; çok mutlu ol hatta benden bile çok.. belki bir daha göremicem seni ama çocuklarıma anlatıcak çok güzel bir aşk hikayem var. nasıl ki ben senin parmak uçlarındaysam sen de benim beynimin kenarlarındasın. hoşçakal hayatımın tek aşkı.
