üniversitede ikinci yılımdı. ailemden harçlığı alırdım ama çok az gelirdi. zaten oda kira fatura derken biterdi. yemek yiyecek param yoktu. bizimkilerde inatçı diğer aya kadar beş kuruş vermezlerdi. bir gün finaller bitmiş yaz okulunu bekliyorum. çünkü eve gidecek param yok. eve gidecek parası olmayanın yiyecek yemeği de olmaz tabi ki. ayın 6'sı sabah. açlıktan ölüyorum. bakkala gittim ekmek için. abi dedim yarın versem parasını olmaz mı? adam tersledi beni bir keresinde öğrenciler dolandırmıştı falan dedi. abi dedi ben şurdayım. adam baktı küçümsedi vermedi bir ekmek bile.
ulan dedim çıktım eve. yerde poşet içinde kurumuş ekmekler vardı. parça parça tabi ki. iyi ki küflenmemiş dedim. onları biraz ısladım. tüpünde dibi kalmış tavaya koydum biraz ısıttım tüp bitti. hay allah dedim ne yapacaz şimdi. balkona çıktım ağlayarak yedim. gerçekten ağladım. ama kendi halime değil. bakkalın şerefsizliğine.
