Dünyanın her yerinde geçerli olan bir koruma ilkesi var: Mimari tarihinin sanatsal mesajını saptırmamak (eski deyimi ile tahrif etmemek).
Bu bir uygarlık ve bilimsellik kuralıdır. Kuramsal olarak, yok olmuş, temelleri bile incelenmemiş, belgelere dayalı kronolojik rekonstrüksiyonu yapılmamış ve olasılıkla yapılamayacak bir tarihi yapının yeniden inşası yanlıştır.
Bir temel kazısı bile yok. Sadece son döneme ilişkin genel bir vaziyet planı ve birkaç fotoğraf dışında fazla bilinmeyen bu yapı pek çok değişiklikler geçirmiştir.
Yeniçeri kurumunu ortadan kaldırmadan önce 1826da 2. Mahmudun topa tuttuğu bu topçu kışlasıdır. Meydan cephesi islam mimarisini tümüyle yozlaştıran Endülüs mimarisinden esinlenen Fransız oryantalizminin kötü bir örneğidir. Bunu bir alışveriş merkezi olarak restore etmek ise, hem bir saygısızlık hem de işlevsel bir komedidir.
Restorasyon kuramı açısından tümüyle yanlıştır. Burada zaten var olan bir yapının içine bir işlev yerleştirilmiyor. Çağdaş bir alış-veriş merkezini bir kışla planimetrisi içine sokmak gibi bir komedi var. Kaldı ki bu ne olduğu bilinmeyen kışla, estetik olarak istanbulun en çirkin kışlasıdır
