ne diyeyim, derdimi nasıl anlatayım, hangi iki kelimeyi bir araya getireyim bilmiyorum da.. her şeyden kendin sorumlusun diyorlar ya, harbiden de öyle. belki de suçu tanrıya atmadan kabullendiğim tek şey bu. bilerek depresif, çekilmez, ukala ve içe dönük bir ruh haline sahibim.. ve bunu her nedense her şeyden daha çok seviyorum.. şikayetçi de değilim. ama benim yok oluşum, onun için hiçbir şey ifade etmiyor.. tek sorun bu aslında, beynimi kemiren tek soru da bu. bu kadar siklemez, vurdumduymaz olması imkansız gibi geliyor. ya da olmamalı ya amına koyim. olmasın. ben onu sike sike beynime kazıyorsam, o da sike sike kendini hatırlatmalı bana. farklı bir hayata başlamamalı, içinde benim olmadığım hayaller kurmamalı, ben olmadan bir boşluk hissetmeli yaptıklarında. benim hissettiğim gibi.. nerede bu siktiğimin paralel evreni? ama en acı anımı ve mutluluğun nirvanasını onunla yaşadım. hayatım değişse de, ben değişsem de... her şey değişse de o hep ilk kalacak. gönül ister son kalsın.. ama ilke de şükür...
