aymazlıkta sınır tanımayan zır cahilleri göstermiştir.
sevmek o kadar boka batmış hâldeyken doğuştan gelen "saf" bir şey olmasını beklemek sadece aymazlıktır.
aliş mesela hiçbir şeyi sevmemek için muazzam bir çaba içindedir, onu anlatacağım şimdi.
hani bazı tipler vardır ya 16 yaşında belinde 16lı makine ile dolaşır. işte bizim mahellenin bu deli dumrul'u aliş'tir. asıl adı ali'dir. daha çocuk yaşta anne-babasız kaldığı için babannesi ile yaşıyor aliş. birkaç yıl oluyor babannesi vefat edeli. sonrasında metris yolu tuttu kısa süre içinde. hafif torbacılık yapar aliş ama daha çok bağımlıya yakın bir müptezelliği mevcut. neredeyse sattığından fazlası hep kendisine ayrılmıştır. sabah kahvaltısı için tek ihtiyacı pet şişe ve içi çıkartılabilir bir tükenmez kalem. ve bir miktar kokaindir aliş'in.
fena olaylı tanıştık biz aliş'le. ismini öğrenmeden adam öldürme potansiyelini öğrendim hatta.
bence bir çocuk, normal şartlarda babannesi öldüğünde kendini parçalamazdı. ta ki o güne kadar. evet, 1999 senesinde babannem öldüğünde çok üzülmüştüm, hatırlıyorum ama kendimi fırlatmamıştım yerlere. vitrine kafa atmamıştım, atmazdım da. hem o kadar sevgisiz olup tüm insanlara karşı hem de bir insan için bunların yapılabileceğini hayal bile edemezdim. aliş, ona dair içimi parçalamıştı o gün ve fakat gene ona dair bir ümide kapılmama da sebep olmuştu. çünkü bana göre o gün aliş tam anlamıyla sevmeyi öğrendiğini, bunun öğrenilebilir bir şey olduğunu farketmişti.
netekim öyle de oldu aliş sonra öğrendiği bu şeyi tanımladı, cümle içinde kullanmaya başladı. en son geçen haftaydı "abi seni severim ben" diyordu katil olmaya ramak kaldığını bildiğim bir vak'a sonrasında bana.
şimdi sayın yazar siz bana aliş'in "sevmeyi öğrenmediğini" iddia edebilir misiniz şu saatten sonra? hadi diyelim ki ettiniz, inandırabilir misiniz sizce?
