yıl 2003, ankara.
okulu uzattığım kesinleşmiş, moralim acayip bozuk, kafam darmadağın yürüyorum kızılay'a doğru. sıhhıye orduevinin önüne gelince,hayatım boyunca bende cidden bir travma yaşatan olaya şahit oldum. öküzün teki yolun ortasında kadını evire çevire dövüyordu..ama nasıl dövmek..hayatımda hiç canlı olarak şiddeti görmemiş biri olarak, şoka girdim.sanki ben dayak yiyiyormuşum gibi elim ayağım titremeye başladı fakat ikisine bakarken donup kalmıştım, hareket edemiyordum. bir an kendime gelince etrafta bir guruhun toplandığını ve seyretmekte olduğunu görünce, üzüntüm yerini öfkeye bıraktı ve can havliyle ayırmak için yanlarına yaklaştım, kadına öyle yumruk atıyordu ki engellemek mümkün değildi, en azından benim için..bayan olarak gücümün yetmesi imkansızdı.
etrafta olaya seyirci kalan öküz 2 grubundan ise hareket dahi yoktu..
ikisini ayırmak için daha doğrusu kadını kurtarmak için hamle yaptığımda kadının bana " bıraksanaaa benim kocam oooo " şeklindeki cevabı içimdeki dağların bir an da un ufak olmasına sebep olmuştur.
