Gülmekten de sıkıldım artık...
Geçiriyor sanırdım bir şeyleri, ama iyileştirmeden sadece kamufle ediyormuş.
Gülerek kendine teselli veriyor aslında insan. Derinlerde hep bir yetersizlik duygusu, hep o kaybetme korkusu, hala zamanın gölgesi üstümdeyken nasıl çıkabilirim ki aydınlığa?
Çıkamıyorum, güneş varken dışarıya adımımı bile atamıyorum. Benimkisi mutsuzluk değil, mutluluğa kafa tutmak...
Bir şeyi çok severse ona bir şey olmasından korkar ya insan, işte ben birine bağlanmaktan öyle korkuyorum.
Bir insan kendinden ne kadar nefret edebilirse, ben kendimden o kadar nefret ediyorum böyle zamanlarda...
Gölgede saklanırken ışığı arıyorum,
hiç pes etmeden.
