bir şehit kardeşi olarak, hakkında fikir yürüttüğüm katillerdir.
evimize 21 yaşında, tabutun içinde, tendürek dağında yediği üç ayrı kurşun yarasıyla tabutta getirilen abimin katilleri ile müzakere yapan hükümete "çok süper hükmediyonuz valla, en büyük sizsiniz" diye arka çıkanlar, bakıyorum bir anda çok insancıl olmuşlar.
kıçımızı yırtıyoruz burada, elbette mesela bir ağaç değil, birikim meselesi diye, anlamamakta direniyorlar.
yakının orda ölsün, o şehidin ailesini anla demiş birisi. ben söyleyeyim sana şehit yakınlarının neler hissettiğini! canının katilleri terörist olarak anılmayacak, yasalarla korunacaklar dendiğinde neler hissettiğimi bilmek ister misiniz?
biz "polis şiddetine karşı", "her muhalif düşünceye gösterilen diktatör şiddetine karşı" eylemdeyiz.
daha düne kadar şehit cenazesinde gösteri yapanlara polis müdahalesine karşı isyan etmedik mi?
şehit babasının cenazede hükümete isyan etmesi yüzünden hükümetin açtığı davaları unuttunuz mu?
şimdi sahip çıkmayı akıl ettiğiniz şehitlere "kelle" denirken neredeydiniz?
"birkaç mehmet öldü diye meclis toplanmaz" dendiğinde neredeydiniz?
benim abimin katilleri de, bugün şehit olan komiserin katilleri de, hatay'da ölen abdullah'ın katilleri de bu bozuk düzene dur diyerek elini taşın altına koymak yerine, rahatı kaçmasın diye iki kuruşluk hesapların peşinde koşan halktır! ekonomi istikrarlı gidiyor zannedip haksızlığa göz yumanlar, eleştirmekten korkan aciz insanlardır o katiller!
