iki tane düpe düz insana "anne" ve "baba" diye sıfatlar yükleyip, hayatımızda çok özel bir konumu emanet edip onları kutsallaştırıyoruz. Oysaki bu sıfatları kaldırdığında hepsi tüm bencilliği, tüm hırsları, tüm adaletsizlikleri, tüm insani leşlikleri ile sıradan insanlar. Hani insan sperm ve yumurtası bir işe yaradıktan sonra evrim geçirmiyor yani, o hala "insan"..
Sonra gün geliyor, ben neden bu kadar kutsallaştırmışım ki diyorsun. Tamamen iki yabancı insana dönüşüyorlar, belki de doğmadan sorsalar dönüp selam vermeyeceğin insanları "anne" "baba" olarak seviyorsun. Kim bilir belkide sevmek zorunda bırakılıyorsun. Aslında anneyi, babayı sevmekten öte hepimiz "anne" "baba" kavramlarını seviyoruz.
Değer vermemek lazım, kainatta kimseye ama kimseye. Ne anneye ne babaya ne sevgiliye. çünkü gün gelip hepsi birer yabancıya dönüşüp, tüm bencillikleri ile sırtlarını dönüyorlar. Kimsenin umrunda olmuyorsun, bir evde diğer 2 yabancı ile beraber yalnızlığını yaşıyorsun.
Keşke doğmak istiyor musunu sormasa da "anne" "baba" olarak seçip ömür gecireceğimiz insanların tercihini bize sunsa idi.. Yine vardır bildiği.
