ben bu yazıyı sana yazıyorum sevgili ülkem;
insanlarının birbirine saygısının kalmadığı, zıt görüşteki insanların birbirine çamur atmayı marifet saydığı, her karış toprağında gerek eylemsel gerekse sözlü olarak bölücülerin seslerinin yükseldiği bir yer oldun ne yazık ki. el birliğiyle bizler seni bu hale getirdik. oturduğumuz yerden konuşmakla seni kurtarabileceğimizi sandık, sana sahip çıkıyoruz sandık. ne kadar da yanıldık. demokrasiyle yönetilen bir ülke olarak demokrasinin sonuçlarına katlanma tahamülünü gösteremeyen insanların varlığı canını acıtıyor biliyorum. bir zamanlar senin uğrunda savaşan insanların torunlarının, seni bölmek için fırsat kollayanlara kucak açması ise senin için ayrı bir keder kaynağı olsa gerek. en büyük ırkçılığı kendi kendimize yapar olduk. birbirimizi yemekten dışarıdan gelen tehlikeleri göremez olduk. hani dillere destan türk milleti vardı ya ülkem, merak ediyorum ne oldu o millete? inancı, dili, siyasi görüşü her ne olursa olsun bu ülkeyi dış düşmanlara karşı tek yürek halinde koruyan o insanlara ne oldu? ne oldu da kendi ülkemizi ve insanlarımızı aşağılamaktan bu derece haz duyar olduk? kendimize gelmeliyiz artık galiba ülkem. demokrasiyle seçilmiş bir hükümete gözü kör bir şekilde kin güdeceğimize, doğrularını ve yanlışlarını fark etmeye çalışmalıyız belkide. öfke gözleri kör edermiş derler. şimdi ise bizim görmemiz lazım. vatan ve millet çıkarlarına, anayasamıza aykırı her adımı görüp tepki göstermemiz lazım, ama sunni tepkiler değil, gerçek tepkiler. tam tersi olarak atılan her doğru adımı ise alkışlamamız lazım, sezarın hakkını sezara vererek. belkide bölücülere amaçlarına ulaşamayacaklarını bu şekilde kanıtlayabiliriz yalnızca. ne dersin?
