kurulu düzen içerisinde verilen yaşam mücadelesi, insanları insanlıklarından çıkarıyor kuşkusuz. sistemin dişlileri o denli büyük ve acımasız ki, dönüş hızına ayak uyduramayanları bir anda ezip öğütüveriyor. birilerinin omuzlarına basıp yükselmeyi insani bulmayanların omuzları, bunu başarabilen diğerleri için bir basamak oluyor.
ahlaksiz ve sorumsuz, kurulu sisteme insanca tepkilerle direnen 'suphi' ve bu sisteme tümüyle uyum sağlamış 'ibrahim' karakterleri ile hayat verdiği sardunya solduğunda adlı öyküsüyle, birçok bakımdan göz doldurucu bir çalışmaya imza atmış.
iskeleti itibarı ile çok sağlam, giriş-gelişme-sonuç bölümleri yerli-yerine oturmuş. okuyucuyu, okurken yormayacak kadar sade fakat kurulan her tümcede düşünmeye, değerlendirmeye zorlayan bir anlatım şekli benimsenmiş. suphi'nin yaşadığı ikilemler net ve anlaşılır bir biçimde ortaya konduğu gibi bunlar, seçmek zorunda kaldığı yol için, okuyucu gözünde onu haklı çıkarmaya yetmişler. günlük ve sıradan olaylar ard arda o denli güzel sıralanmışlar ki bunlar, ulaşılan sona güçlü bir altlık haline dönüştürülmüşler. aile ve çevre baskısının insanların kararlarındaki etkisi realist bir yaklaşımla ve doyurucu bir anlatımla örneklenmiş.
tümcelere ya da paragraflara tek tek baktığınızda vurucu, can alıcı ifadelere rastlamıyorsunuz belki fakat öyküyü okuyup bitirdiğinizde sizi derinden etkilediğini, saptamaların çok yerinde, ölçüsünde yapıldığını gözlemliyorsunuz. bu, öykünün tüm tümceleriyle birlikte bir değer oluşturduğunu, bir yapısal bütünlük sergilediğini de gösteriyor ki öykü kurgulamasında her yazarın dikkat etmesi gereken çok önemli hususlardan biridir.
sardunya solduğunda, yukarıda saydığım niteliklerinin ötesinde yazım kurallarına uyumu ile de göz dolduruyor ve olabildiğince sade, gösterişsiz ifadeler kullanılarak da çok güzel öyküler yazılabileceğini göstermesi bakımından önemli bir örnek teşkil ediyor.
ahlaksiz ve sorumsuz'a öykü kurgulamasında gösterdiği bu örnek özeni ve okuyucusuna verdiği değer için yürekten teşekkür ediyorum.
