doğu perinçek'e sol çevrelerin yönelttiği en büyük suçlamalardan biri, onun "devrimcilik" adı altında tam bir "tatlı su sosyalisti" gibi hayat sürmesiydi. arkadaşları devrimciliğin güç şartlarını bizzat yaşarken perinçek gayet keyifli bir hayat sürüyordu. şahin alpay ve cengiz çandar gibi filistin'deki kamplara gitmedi. asla oral çalışlar ve gün zileli gibi doğuda anadolu köylüsüyle birlikte olmadı. aydınlık mensupları evlerindeki lüks eşyaları harekete vermeye ve tam bir işçi gibi yaşamaya zorlanırken, bazı eşyalarını vermeyenlerin evlerine baskın yapılıp bunlar alınırken perinçek bundan muaftı. üst sınıf gelir grubundaki bir aileden gelen, kolejlerde okumuş sbf asistanı şahin alpay, bir ay inşaatlarda işçilik yapmaya zorlanıp kazma kürek tutan elleri su toplayıp patlarken; perinçek bundan muaftı. oral çalışlar, "tatlıcı dükkanlarının vitrinlerine ağzımın suyu akarak bakıyordum, para harcayınca vicdan azabı çekeceğim için çok sevdiğim tatlıyı bile yiyemiyordum." derken, perinçek bundan muaftı. bırakın tatlıyı, aydınlık'ın yurtdışı temsilcisi yıldırım dağyeli'nin hareketin parasıyla aldığı lüks cep saatini hediye olarak kabul ediyordu!
aydınlıkçılar, gecekondu semtlerinde işçi sınıfı ile yan yana oturmaya teşvik edilirken; babası oğlu doğu'nun oturması için ankara'da iyi döşenmiş güzel bir ev satın alıyordu. gün zileli o günleri anlatırken; "bir yandan insanlara proleterleşmelerini söyleyip evlerindeki ıvır zıvıra bile lüks eşya diye el koyup bir yandan da hareketin liderinin lüks sayılabilecek bir evde oturması ve üstelik bunu mülkiyetinde tutması olacak şey değildi. bu, hareketteki herkes gibi biz önde gelenlerin de dikkatini çekiyordu." diyor.
