genelde,
-gidin kendi evinizin önünde oynayın lan! nidasına maruz kalırlar hemen yandaki bir apartmanda oturan kolları bilezikli ev hanımından. bazen boş arsada oynarlar ya da benim büyüdüğüm mahalle eskiden tamamen tarlaymış, çoğu yerine apartman yapılsa da aralarda hala boş, sahipsiz tarlalar vardı, oralarda oynardık. iki tane taşı arası dört adım olarak koyardık, adımdan kast, bacağı esneterek atılan adımdı. herkes öyle ölçerdi ve ne zaman biri öyle ölçecek olsa,
-babayın tallasında ööle mi yürüyon olm, gibi bir tepki alırdı. benim gibi ayağında tırnak batması olanlar kaleye geçerdi, direk üstü aut sayılırdı, taçdan ve elden gol olmazdı, üç korner bi penaltıydı, olur da kaleciye çarparsa diye çok sert vurulmazdı.
velhasıl güzel günlerdi, ta ki ben bilgisayar bağımlısı oluncaya ve arkadaşlarla aramız soğuyuncaya kadar. şair ne demiş,
şuh-i güzeşte var ki, bir nice nevcivan değer,
geçmiş zaman olur ki, hayali, cihan değer.
