uğraşmayın ya da.. hep yabancı olarak kalın.
ne olacak sanki tanıdık olsanız?
bana ihtiyacı olmayan herkes yabancı
nefesimi nasıl aldığımı bilmeyen herkes yabancı
sessizliğin sebebini bende aramayan
sesimi duyunca kulak vermeyen,
sesimden önce sessizliğimin farkına varmayan
kolay kolay yardım istemeyen ben'i duyunca kayıtsız kalan
kolay kolay üzüntüsünü paylaşmayan ben,
haberdar edince kendimden, yoluna bakıp gülmeye devam eden
aklında olmadığım, umuru dışında olduğum
yüzümdeki renk değişimine renk körü olan herkes yabancı.
aile mi, arkadaş mı, sevgili mi, dost mu hangisi tanıdık?
hiçbiri değil. hiçbiri.
gördüm ki bu sıfatlar tanışıklığa kafi değil.
ve ben.. ben ne derece kendimle tanışığım?
bir gün kendimle tanışmaya gider miyim
yabancıları ardımda bırakıp da?
yalnız yaşarken, beklediğim gibi yalnız ölür müyüm bir köşede?
yanında bir yabancı olduğunda onunla birlikte mi sayılırsın yoksa yalnız mı?
kendine yabancı olduğunda yalnız olmayı bile beceremeyen bir insana mı dönersin?
yalnız olmadığında ve biriyle de birlikte olmadığında ne halde sayılırsın?
peki yabancıları ardında bırakmadan önce yanlarında mıydın?
bir yabancının yanında olmak gerçekleşebilen bir şey mi?
değilse ki madem o insan yabancı olduğun için yanında
o zaman bir yere gitmeye gerek de kalmamıştır.
kör olmak lazım belki de, sağır olmak lazım.
ayaksız olmak lazım yollara.
elsiz olmak lazım yiyeceklere.
ölmek lazım belki de.
ya da öldürmek lazım yabancılığı içten içe.
peki ya kim, hangi göz tanıdık gözlerime?
hangi el tanıyabilmiş sözlerimi mi ki uzanıp kaldırsın tarifimi engelleyen örtüyü?
yoksa..
kımıldamayın o halde. konuşmayın siperlere karşı.
dokunmayın ne haldesin, neredesin sorularına merakınızla.
nasıl olsa size yabancı 3 de olsa 5 de olsa farketmiyorsunuz. ben de kalırım yabancılığımla. siz de kalın yabancılığınızda.
