"tanrım bir daha hasta olmasın" derken yine hastane odasında ziyaret etmek zorunda kalınan canımın en güzel parçası. kalmakla gitmek arasında bir çizgi var sanırım ve o çizginin tam üstünde dedem. kararsız sanki. "gidersem rahatlarım" diyor ya bize bakınca da kalmak istediğini anlatıyor o güzelim mavi gözleriyle. dün o güçsüz elleriyle elimi tutuncaya kadar gidecek sanmıştım ya sımsıkı tutunuyormuş meğer hayata. elimi tutuşundan anladım. kendimizi yokluğuna alıştırmamız gerektiğini söyledi doktorun. sen varken ben kendimi yokluğuna nasıl alıştırırım? ihtimali bile kötü. ne olur gitme!
