dün* itibariyle seçmenlerin yarısına yakınını oluşturan gruptur. 2002 seçimleriyle kendini ilk defa göstermişlerdir. 2002 ve 2007 seçimlerinde çoğunluğu oluşturacak kadar kalabalık olarak "böö" diye fırlamaları, bu insanların 2002 ye kadar nerede ve nasıl saklandıkları sorusunu akla getirir. akp ye oy verenler sadece eski saadet, fazilet, refah partisi taraftarları olamaz, bu insanlar şüphesiz zamanında chp ve dyp ye hatta dsp ye bile oy vermiş insanlardır. peki ne oldu da bu insanlar rte gibi bir adamın başkanlığını yaptığı partiye akın akın koşar? burda işte oy veren insanların yönetimin* ideolojik*** görüşlerinden çok, sürü psikolojisiyle ve de ekonomik olarak ne kadar yarar sağlayabildiklerine bakarak oy verdiğini ve daha evvelden tuttukları partileri futbol takımı destekler gibi desteklerdiklerini anlıyoruz. (bkz: şampiyon akp)
akp ye oy verenlerin aslında akp yi seçerken ne kadar kendi ceplerini düşündüğünü şöyle anlayabiliriz. dış ve iç borcun artmasına değil nerdeyse katlanmasına sebep olan bir partinin başkanı çıkıp da "biz iktidar olmadan önce asgari maaşla x kadar ekmek alabiliyordunuz; şimdiyse 3x kadar ekmek alabiliyorsunuz." gibi popülist laflarla insanları zenginleştikleri ve kalkındıklarına inandırmaya çalışmıştır. insanlarsa git gide bok çukuruna giden makro ekonomiye aldırmaksızın "oh oh evet ekonomi de istikrar gördük" diyip gene akp nin koynuna girmiştir.
23 nisan da "çocuk" adı altında kazık kadar adamı meclis kürsüsüne çıkartıp "biz imam-hatipliler elbet zirveye çıkacağız... bıdı bıdı" diye
konuşturarak sözde birilerine nispet yapan ve dini emellerini açıkça gösteren "siyasetçi"lere oy veren seçmenler ise, kendileri şeriatçı olmasa bile niyeti demokrasiyi yoketmek olan bir adama demokratik haklarını kullanarak zemin hazırlamaları çok ironiktir yazıktır günahtır ve de saflıktır.
hepsini derleyip toparlayarak şu sonuca varılır, "elhamdülillah şeriatçıyız", "demokrasi amaç değil araçtır" diyen bir adamın "ben değiştim" yalanlarına inanabilmiş kişilerdir. gözlerinin açılması için bu ülkenin daha ne kadar soyulması, daha ne kadar borç altında ezilmesi, daha kaç insanın hakarate uğraması lazım sorusunu akıllara getirir.
