ne yazık ki hiç tanışma fırsatı bulamayacağım, adını gururla taşımaya çalıştığım, annemle babamın düğünü öncesi askerden dönerken trafik kazasında yaşamını yitiren, ailenin 4 çocuğundan en küçüğü. konusu neredeyse hiç açılmasa da aile için tam bir felaket hikayesidir dayımın ölümü.
anneannem ve özellikle büyükbabam tek erkek çocuklarının anısını benimle yaşatmaya çalışırlar hissederim. ne zaman yanlarına gitsem artık gözleri görmeyen, beni sadece sesimden ve sarılışımdan tanıyabilen büyükbabam bana ayrı sarılır bilirim. nemli gözler ve titreyen göğsüyle uzun uzun, doyasıya kucaklar beni... oğlunun hasretini en küçük torununu koklayarak gidermeye çalışır her ne kadar burnu koku almasa da...
ah be dayı o trafik kazası hiç olmasaydı keşke. burada olabilseydin, büyükbabam bana her sarıldığında içindeki o yarım kalmışlığı hissetmeseydim, büyükbabamın ağzından 'ölsem de bir an önce dayını görebilsem.' cümlesini hiç duymasaydım...
