bugün bir arkadaşımla birer kahve içmek için dışarı çıktık sözlük. saat 20.30 suları falan. mekana doğru yavaştan yürürken yoluma bir çocuk çıktı. 9-10 yaşlarında, gözlüklü, sarışın... hafiften çilleri de vardı sanki. badem gibi gözleri vardı. mahcup mahcup baktı içeri girerken. neredeyse duyamayacağımız kadar kısık bir sesle, "bakar mısınız?" dedi.
"çorap satıyorum, almaz mısınız?"
malum ay sonu. cep delik cepken delik. görmezden gelip oturduk masaya. ama kahve, sigara içmeye paramız var tabi.
içemedim sözlük. gidene kadar onu izledim, saksının "diğer" tarafından. ve onun o mahcup gözlerinde yitip giden insanlığımdan utandım.
sonra tam çıkarken, "bakar mısın?" dedim.
cebimde kalan son 5 liramı uzatarak, "bununla kaç tane çorap verirsin bana?"
"iki tane verebilirim," dedi.
çorapları aldım, parayı utana sıkıla aldı. gözlerinin içine baktım, "utanma," dedim. "utanması gereken kişi sen değilsin."
