en derine gömmeye çalıştığımız bahsi bile açıldığında kötü olduğumuz durumlar.
kendim başlıyım önce 9 yaşında çocuktum daha ne anlıyım sanki hastaneden hastalıktan. abimle beraber sünnet olduktan 2 sene sonraydı durmadan hastaneye gitmeye başlamıştı. bizimki çocukluk tabi ne anlayalım oyun koşturmaca geçiyo günler. bi gecekondu mahallesinde oturuyoruz, sobalı bi ev, ev işlerini ablamlar yapmaya başlamıştı bu sıralarda hep hastaneye gidip geliniyo tabi babam koşturuyo durmadan. sonra taşındık kaloriferli bi eve bu sıralarda hastene ziyaretleri iyice artmıştı. hastalığı ben bilmediğim için çok ilgilenmiyorumda sonra annemin bi göğsünü aldılar kitle varmış hastaneye yatmıştı bu arada sonra saçları dökülüyo diye kesildi benimki gibi kısa saçlı kaldı beyazlamıştı iyice saçları. sağ eli normal halinin 2 - 3 katı kadar olmuştu. sebebini bilmiyodum ama şişmişti balon gibi. sonra annem hastanede kaldıkça biz ziyaretine gidiyoduk tabi diğer bütün akrabalarda. o zaman ilk anlamıştım ne kadar büyük bi sülalemiz olduğunu ama nedense sonra biçoğunu görmedim pek. neyse annem iyice fenaydı yerinden zor kalkıyor lavaboya bile tek gidemiyodu, değişik otlar, haplar filan ısırgan otları, ballar, saçma sapan bisürü şey geliyodu eve annem için o zaman tiksiniyorum tabi cins cins şeyler neticede. her ziyarete gittiğimizde ağlıyoduk ağlıyan insanlar görüyoduk illede akrabalarımız olmak zornda değil başka hasta yakınlarıda durmadan ağlıyodu ben onları görünce ağlıyodum, ablamlar, abim, babamı bile ilk defa ağlarken o zaman görmüştüm. akraba ziyaretleri artmıştı bu sırada, ben hayatımda akrabalarımda kalmamış olan değişik sebeplerle kalmaya başlmıştım. bigün abimle beraber eski evimizin orda babannemin evinin orda çocukluk arkadaşlarımızla top oynarken yine sabah amcam hastaneye gidiyoken bizide çağırdı her gittimizde o insanların ağlayışlarıyla karşılaşmaktan sıkılmıştık. gitmedik o gün akşama doğru geri geldi amcam eve götürmek için bindik gidiyoruz baya yaklaşmıştık ki amcam bişey dedi ben şöfor kolduğunun arkasında oturuyodum duyunca ne yapcağımı bilemedim. annenizi kaybettik dedi çocuk aklıma bi defa gelmişti annemin ölme ihtimali ondada saçma şekilde hısrlıydım o kurtulcak diye söz vermiştim bi defa başka hiç düşünmemiştim. eve gittik heryer insandı bütün odalar kapının önü ayakkabılarla doluydu
binanın önü arabalarla dolu, çöpler boş pide ve ayran kutularıyla ben ne yaptım peki, gittim abimle ikimizin ranzasında üst benimdi çıktım uyudum, ağladım yine uyudum, uyandım yine uyudum, akşam oldu uyudum, sabah yine uyudum, ev boşalmıyodu bi türlü kaltım sonra sanki herşey normalmiş gibi kuzenlerim ve abimle lunaparka gittik pide yeme yarışı yaptık.
cenaze kaldırılıyodu bikaç gün sonra o sırada morga çağırdılar beni ağlamaktan gözlerim şişmişti piskolojim mi bozuldu ne bi iyiyim bi kötü. neyse son defa annemi o zaman gördüm morg çok soğuktu girdik bisürü oda vardı, kenarda bi sedyeydi sanırım, kefeni boynuna kadar sıyırdı suratı bembeyazdı gözlerinin altı morarmıştı, bi defa dokunabildim çok soğuktu yüzü bekledim belki uyanır diye ama olmadı tekrar kapandı yüzü abimle beni dışarı çıkardılar ağlamaya başlamıştım yine sonra namazını kıldık bisürü adamla ben hep ayak ucunda duruyodum babam diyodu orda durunca görür seni diye ayrılmıyodum. sonra gömüyolardı dayımlar, teyzemler, amcamlar, babam diğer onlarca tanımadığım akrabam hepsi mezarın başındaydı. ben çıktım aralarından gittim bi kaldırıma oturdum bitmesini bekledim ama bitmedi devam ediyodu. nedenini bilmiyorum ama sonrasını bilmiyorum, eve nasıl geldik nası uyudum bilmiyorum ama oldu hala eksikliğini hissettiğim tek insan ve hissedeceğim sonrasında ya herkes çok değişti yada ben o zamana kadar hiç tanıyamamışım ailemi herkes farklılaştı, bende değiştim hala değişiyorum hala kendimi tanıyamıyorum ama olsun madem en derine gömemiyorum bende en yüksekte tutarım. neyse kimse okumıyacak olsa bile yazmak iyi geldi be sözlük. belki sonra başka acılarımızıda paylaşırız.
