hemen anlatayım. 1. bizim mahalledeydi genelde akşama doğru çıkardı ortalığa, başta bakkalımız ve esnafımız yardım ederdi. mahallenin çoluğu çocuğu ona seyfi amca derdi. birde kedisi vardı bu ayyaşımızın. üstü başı çok pislenir sakallı uzarsa mahalle el tutar elbise verir, traşını yapar cebine harçlığını koyardı. ama genede şarabından vazgeçmezdi. bir gün sordum seyfi amcaya, ya amca bu yaşa geldin neden içiyorsun yapma diye, öyle bir bakış atmıştı ki bırakın kelimeleri ansiklopediler o bakışın derinliğini ve anlamını size öğretemez. bende sessizce ayrılmıştım yanında. mahallede bir karıncayı bile incitmeden yıllar sonra ortadan kaybolmuş gitmiş ve bizi üzmüştür.
diğer ayyaşımız ise namı diğer deli fatma ! istiklalde sürekli takılanalar varsa duymuşlardır namını. 14 de evlendirilmiş istanbula gelmiştir. kocası tarafından sürekli dövülüyormuş, oda evden kaçmış. tabi ilk olarak pavyonlara oradan sokak kadınlığına terfi etmiş. gençliği gidince de sokaklara düşmüş ve kendini alkole vermiş. kimsesi yok. taksimin köhne kimsenin giremeyeceği bir binada yaşıyor. belki ölmüştür artık bilmiyorum.
bildiğim ise bu iki sarhoşa baktığımda hayatlarına neden olan olumsuzlukların alkol olmadığı, onları ayyaş yapan nedenlerin alkol değil sistemin çarpıklıkları ve istismar edilmiş koca bir ömür görüyoruz.
hiç bir insan ayyaş olmak istemez, aslında olan kişisel olarak olumsuz bağımlılıklara dönüşmüş toplumsal acımasızlıktır !
son olarak bu ülkede ayyaşların kimseye ben zararı dokunduğunu görmedim (ayyaşların...) ama keşlerin çok gördüm. özellikle son darbeden sonra mecliste kafalarına göre kanun çıkarıp milletin anasını ağlatan ayranın topuzunu kaçırmış keşler var.
