özlemiyorum. hatta öyle kızıyor ve kendinden uzaklaşmaya çalışıyorum ki ne sen sor ne ben söyleyeyim. bir kere aşırı derecede sinirli. bir psikologa görünmesi şart. olur olmadık şeylere kızıyor. kızdığı şeyle alakalı olmasanız bile size de kızıyor. yakar top gibi. buldozer de diyebiliriz. önünde etrafında ne varsa bir vandal gibi adeta yıkıp geçiyor. sonra... beceriksiz. çocuk yetiştirmekten bihaber. tamam bizi bu yaşlara kadar getirmiş ama ben yetiştirdiğini düşünmüyorum. benin bu yaşa gelmem biraz da fizyolojik yani. yapacak bi'şey yok. ölemeyince büyüyorsun. saçmaladığımı düşünüyor olabilirsiniz ama tam olarak böyle düşünüyorum.
iki buçuk yıldır konuşmuyoruz, aynı evin içinde. ben odama kapatıyorum kendimi, o da elinde kumanda sözüm ona haber programlarını izliyor, türkiye'de ve dünyada neler olup bitmiş takip ediyor.ama çocuklarının psikolojik travmaları ne alemde bilmez. umurunda değil bence de artık.
neyse lafı uzatmamın sadece içimi boşaltmaya faydası var ama boşalıyorsun bu adam tekrardan dolduruyor. yapacak da pek bir şey yok gibi. yine de benim babam. değil mi? maalesef. kan bağı denen illetten nefret ediyorum.
