"Özleme bir diyeceğim yok. O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası." diyerek hayatımın en güzel özlem tanımını yapan şiir. hayatın gerçeklerini pat diye önüne koyar, acımasızca. hele bir de, birinden dinlersen ilk kez, hiç beklemediğin sırada, bir radyo istasyonunun programında, hele de geceyse. acıtır. ağlatmaz, ama kanatır. saçma ortamlarda, saçma kişilerde, kişilerin ağızlarında, klavyelerinde görmemek çok hoş. çünkü bazı şiirler vardır ki, dokunulmaması, farkedilmemesi, herkes tarafından bilinmemesi. elzem ve bir o kadar iyidir.
