zamanın yitirdikleriyle başbaşa olmak ilginç bir duygu.
gelenler..
gidenler..
hiç beklenmedik şekilde süregeliyor hayat..
alıp götürdükleri aklımın hep bi köşesinde
onca anılarını paylaştığın insanlar
sadece bi anda , küçücük o anı parçasında yabancılaşıyor.
çok garip.
ilk kez yaşadığım bir duygu bu.
kimseyi tam anlamıyla kaybetmemiştim ben ölüm dışında.
bu yazıyı kendime yazıyor çünkü yüzleşmem gerek artık.
yalnızsım ben bu hayatta.
güvenebilceğim kimsem yok.
