insan aslında içten içe var olmamanın dürtüsüyle gerçekleştirir eylemlerini, çalışır çünkü uğraştığı her tabii şey daha gerçektir ondan, kazanmak, yaşamak ister, çünkü uzun yılların kitli çekmecelerinde saklı her nimet, belki ulaşılır belki ulaşılamaz her konum, uzayda kapladığı çıplak boşlukta sakladığı bütün umutlar ve hatta hayaller, daha var olandır.
müzık dinler, sanat yapar, çünkü yokluğü var olanlar harmanlamak, süsleyip püsleyip var olan bir göz boyama yaratmak, hoştur. Evlenir, bağlanır, ürer, çünku soyutlanıp var olanı yalın bırakmak kendi yokluğunun terazisinde varlığı da sıfır tartmak demektir.
bir çokları gibi inanmak istemez ölümün bitiriciliğine insan, çünkü aslında hiç başlamamıştır var olmaya zaten. Yokluğunu yüceltip ondan yaratır gaybını.
sevmez yalnızlığı, çünkü kimsenin kendi boşluğu kandıramaz kendisini, sever çünkü sevdiği vardır, ya da yoktur.
öğrenir var olanı, inceler, isimlendirir belki, çünkü kendi yokluğundan manalar katmak var olana hislendirir onu. Sıkılır olmayandan yoksun vardan, çünkü sezer olmayanın var olmayan içindeki anlamsızlığını, anların zamansızlığını.
konuşur çünkü yoktur, düşünür çünkü yoktur, bilir çünkü yoktur, inanır çünkü yoktur... Mecburdur günlerini, aylarını, yıllarını, bütün varlığını var olmadan geçirmeye.
ÇÜNkü aslında o hiç yoktur. Hiç.
kücük ve hayat dolu dünya ekseninde, var olmanız dileğiyle...
