önceki gecelerden birinde tesadüfen izlediğim ve sabaha kadar uyutmayan siyah beyaz film. uyuyamamama neden olan rie rasmussenin uzun ve güzel parmaklarını kullandığı jestleri miydi, o melek gözyaşları mıydı, basit ama etkileyici senaryo muydu, insanın sevilmesi, kendini sevmesi gerektiği gerçeğine takılmam mıydı bilmiyorum. belki şaheser değil ama, güzel film hakkaten.
