aradan epey zaman geçtikten sonra doktordan haber geldi. durumunun kritik olmadığını bilincinin yerinde ve sağlıklı olduğunu söyledi. görebilir miyiz dedim. görebilirsiniz dedi.
heyecanla odaya girdik. aysima ağlak bir halde yatağında yatıryordu. babam uykusuzluktan perişandı. abim omzumu sıkıyordu. geçmiş olsun dedik, dudağını büktü, hafifçe kafasını sallayıp duvara baktı.
bizimkilere siz eve gidebilirsiniz, ben aysima ila taksiye atlar gelirim dedim. 5-10 dakika sonra gittiler. aysima ile yalnız kaldık. oda da çıt çıkmıyordu.
tanrım, saçları...
saçları kafasının altında kırılmışlardı...
o boynu, o kulakları, o yanağı, o dudağı, onu izlerken onu kaybetmekten korktum. terk etmeyi düşlerken onsuzluğu hayal ettim..
dayanamadım, yapamazdım aysima'sız.. sessizce yerimden kalkıp kafasını kaldırdım ve saçlarını düzeltip tekrar yatırdım. hemşire geldi, neyiniz olur diye sordu?
