ne ablamdan ne de babamdan çektin benden çektiğin kadar. ben büyüdükçe dertlerim de büyüdü. ergenlik bunalımlarımda kahrımı sen çektin. ama iyi dayandın. arkadaşlarım anneleriyle çatışırken sen beni anlamaya çalıştın. * saçmasapan hareketler yapıp "anne ben manyak oldum" dediğim zamanlarda bile kahkahalarla güldün bana. iğrenç sesimle şarkı söylememe laf etmeyen tek kişi sendin hatta zaman zaman bana eşlik ettin. ** sabahtan akşama kadar oyun oynamama iyi dayandın. ** okulu bırakmaya karar verdiğimde en büyük tepkiyi sen gösterdin ama umutsuzluğa düştüğüm her anda yanımda sen vardın. yıllardır evden uzakta okusam da bu aralar seni daha çok özlüyorum. sanırım büyüdükçe hem seni hem de kıymetini daha iyi anlıyorum. bugün telefonda konuştuktan 15 dakika sonra tekrar arayıp "sesin çok kötü geliyordu merak ettim. sınavları bu kadar düşünme." dedin ya seni daha çok özledim.*** ne dostlarım ne de ablam kimse senin kadar beni anlamadı. yazdıklarımı okuman imkansız ama ben yine de içimi döktüm. beni bilirsin duygularımı söyleyemem hep içime atarım. ben de böyle anlattım duygularımı.*
