uzun uzun nasihatlardan sonra aysima'nın yanına gittim. odada yalnızdı. yatağa oturmuş içli içli ağlıyordu. usulca yanına oturup ' neyin var mavişim ' dedim.
yüzüme baktı.
sustu.
iki elimle yanaklarını tuttum, baş parmaklarımla sildim gözyaşını, yavaşça kendime çekip alnından öptüm. sen benim kadınımsın, bırakmam seni asla , ağlama nolur dedim. ağlıyordu hala..
sussun diye bu sefer dudaklarından öptüm.
öptüm, öptüm öptüm...
kadınlar böyle hallerde salardı kendini bilirdim. tutunacak duvar arayan yaşlılar gibi yaslanacak omuz ararlardı.
ama biz koca evde yalnız değildik. öhü öhüü diye annem kapı da belirdi. evlenene kadar 1 metre yaklaşmıyorsunuz birbirinize dedi.
eski topraktı. o da kendince haklıydı.. toparlandık...
