bulunduğunuz yaş oranına göre acısı değişen durumdur.
bazen gerçekten boşanmalarını öyle çok istersiniz ki, her gün kavga ettiklerini görmekten annenin her gün ağlamasını görmekten daha iyi gelir bu. hiç unutmuyorum namaz kılardım o zamanlar hiç vaktini kaçırmadan ve hep dua ederdim boşansınlar allahım lütfen diye.. şimdi sanki o iman gücümü yitiriyorum. neyse konumuz bu değil.
yani davalar açıldı boşanacaklar, ama sen babayla kalıyorsun, keşke annemle kalsaymışım diye yakınır durursun şimdi, bu babayla kalmanın kötü olduğundan değil zira babasına aşık bir kızım dünyaları saçının teline değişmem. annenin ölmesidir bu boşanma sürecinde ki o ayrılıkta, babasının evinde köyde. yalnız ve çocuklarına özlem içinde.
şuan bahsederken bile içimin sızladığını hissediyorum. dün ne giydiğimi unutan kız, ne o ölüm haberinin geldiği sabahı nede duyduğum ilk, son sözleri, ne en son omuzlarda kaldırılırken gidişini unutamıyorum annemin. tek hatırlamadığım dizlerimin üzerine çöküp cansız bedenine, soğuk ellerine kapandığımda kullandığım sözler.. dünya başına yıkılıyor dünya, o dev kadın, o güzel kadın.. nasıl olur yerde cansız yatıyor sanki boyu da uzamış gibi. 14 yaşında ki bir çocuksun üstelik. inanamıyorsun, insanın annesi ölür mü ?
hala annemin öldüğüne inanmadan yıkıyorum, ellerini, yüzünü, saçlarını topluyorum ensesinin altında kalmasın sıkılır diye. en son tokasını alıyorum o uzun saçlarından, hala saklarım o tokasını mesela.. işte en sonda başını bağladım, ey allahım gücüne gitmesin bizimde olacağımız o ama, sanki bir çöp gibi bağladık başından ve bıraktık onu orada. buna aklıma ermiyor, nasıl olur, nasıl olur, nasıl olur, o benim annem, kendini ayrı özellikte hissediyorsun nasıl olur, defalarca bunu söyledim kendime. benim annem nasıl ölür. bu durum babamda da geçerliydi. iş yerinde sorunlarını evde anlattığında derdim kendi kendime, benim babam bu, nasıl böyle haksızlık ederler diye. bu büyüdükçe kayboluyor. haksızlıkları acıları hayat ! bana da ayırt etmeden gösterdiğinde uçuveriyor bu nasıllar, nedenler.
sabah sabah işlerimin azlığından da olsa gerek girdim derinlere. kahvaltımı da ettim ama ellerim neden titriyor?
annem boşanmadan babamın soy ismi ile öldü. davada düştü. gömdük ve geldik. sonrası ise çok zor oldu. en güzel zamanlarımı çok berbat geçirdim, silinmeyen izler kaldı. bastırıyorum sadece. en ufak bir şey hatırlatıyor bana o zamanlarımı. ama hep derim ben öyle olmayacağım. kendi ailem gibi olsun istemem sorunlarımın ileri de, ben daha iyi olacağım. inşallah rabbim etmezde öyle güzel olur her şey.
demem şu ki ; zor iş, ne olur ayrılabilirsiniz, anlaşamayıp ama bu süreçte çocuklarınızı baskı altında tutmayın eşit görebilsinler sizi. daha sık arayın onları, onlar çocuk bilmezler ayırt edemezler, cesur olurlar.. ve ben yarım kaldım. asla bir bütün olamadım.
