saat 1 olmasa da 2 buçuk gibi heykelin orada aysima'yı beklemeye başladım. dakikalar geçtikçe kalp atışlarım hızlanıyor, buluştuğumuz zaman ne yapacağız? nereye gideceğiz? diye kafamda planlar tasarlıyordum.
bir ıslık sesi duydum. karşı kaldırımdan çeto geçiyordu. el işaretiyle ' ne ayaksın lan ' tarzı bir şeyler yaptı. gökyüzünü gösterdim, sonra elimi yüzüme sürüp sıvazladım. psikopat miskopattı ama zekiydi çeto. bu hareketlerimden aysima demek istediğimi, aysima yı beklediğimi anladı. pehh amk yapıp yoluna devam etti. aslında çeto ağır bir adamdır. yaşı 25 ve kolay kolay güldüğü görülmez, anca böyle kısa tebessümler...
çetonun tebessümleri eşliğinde aysima saat tam 3 te güzel kokusuyla buluşma yerine geldi. altında mavi bir kot, üstünde simli bir tşört ve hafif esen rüzgarla birlikte savrulan o güzel saçları.
tanrım...
bir saç bu kadar mı güzel olabilirdi? bu kadar mı büyülüydü?
aysima sanki uzun bir direkti.
saçları ise dalganan bir bayraktı.
izlerken kendimle gurur duyuyordum.
sanki vatan toprağı gibiydi aysima.
bu elleri, bu beli, bu gözleri, bu ayakları artık benimdi.
bayrak gibi dalgalanan saçları o muazzam simasını daha da güzelleştiriyordu.
karşısına geçip istiklal marşı söylesem ve bu düşüncelerimi aysima ya anlatsam her halde o bile baya gülerdi.
ama bu tür şakalaşmalar için henüz çok çok erkendi...
