lisedeyiz abiler sene 2003..okulun ilk günü arkadaşlarla toplanmışız.çoğu zaman lanet etsek de,okulu arkadaşlarla beraber seviyoruz.okul dışında da görüşmüşüz tüm yaz ama okul başka güzel işte.surat uzamış,bıyıklar terliyor efendim durduramıyoruz,ses bi çatallı bi tiz ergenliğin en acılı dönemleri.o zaman ki triplerim aklıma geldikçe sanki dünyayı ben kurtaracakmışım gibi hissediyorum.
neyse işte dolanıyoruz bahçede bir o yana bir bu yana.tabi liseye yeni başlayan hazırlık öğrencileri de var.dizmişler onları bir yere sabit bekliyorlar.hazırlık diye küçümsüyorum ama bir önceki sene bende öyle mal mal bekliyordum.bu ergenlik ve ast-üst ilişkisi çok sikko bi durum belirtmeden geçmeyeyim,bakın 1 sene geçmiş hemen havalara girmişim.
etrafa bakınıyorum ne var ne yok diye.abi birini gördüm ben...gördüm ama abartmıyorum gözlerimi alamadım.karşıdaki insanı en rahatsız edecek şekilde kitlenmişim alamıyorum gözlerimi.upuzun kirpikler yemyeşil şaşkın gözler bakıyor "yeter hayvan daha ne kadar bakabilirsin"dercesine.demiştir de muhtemelen ama kalp atışlarımı kontrol almaya çalışmaktan pek umrumda olmamıştı.he ondan sonraki 2 yıl boyunca da hiç umrumda olmadı onu da söylemek lazım.
her gördüğümde gözüm ondan başkasını görmedi,her konuşmaya çalıştığımda o ses titremesi hiç yalnız bırakmadı,her gözümü kapadığımda silüeti gözümün önümden gitmedi.onunla olan en kısıtlı zamanlarım bana dünyanın en uzun hikayesi gibi geldi.uzattıkça uzattım,senelerce süren türk dizileri gibi hiç ayrılmak istemedim.
entryimizin konu başlığını oluşturan aşk da tam böyle bir şey.zaman,mekan gözetmeden gelip kalbinizin tam ortasından vurup gidiyor.o zehir vücuda girdi mi,çıkar çıkarabilirsen.hiç kimse hiç bir şey umrunuzda olmuyor.ama işin ilginci hayatınızın her döneminde benzer ruh halleri,benzer heyecanlar.
son olarak bize bu heyecanları yeniden hatırlatan ve gecenin bu saatinde yalnız bırakmayan abilerimize sevgiler gönderiyorum.
