'' mutlak yalnızlık bana gittikçe temel bir formül gibi, asıl tutkummuş gibi geliyor. yani yapıtların en güzellerini yarattığımız anları yalnızlığa borçluyuz. pek çok şeyi yalnızlık uğruna feda etmeyi bilmek gerekir .''
diye buyurmus nietzche.
evet fert toplumlardan ileridedir mantalitesinde yaklasirsak bu olguya fevkalade dogrudur. cünkü toplumsal hayat ister istemez insanın başına ıvır zıvır isler cıkartir ve nihayi istegine ulasması icin birbirinden cetrefilli yan yollara sokar haybeye.
ammavelakin bu işinde bir bedeli vardır. toplum dinamiklerinden uzlasip bir meczup, bir vahsi gibi yasamak gerekir. ve bunun bedeli ise simdi bana kaybolan yillarimi verseler seklinde vucud bulur. bakın goethe bu bedel için ne demiş:
'yalnizlik tek kelime ile soylemesi cok kolay amma velakin katlanmasi ve tasinmasi o kadar zor ki.'
evet ya hayati yalnız kalip hedeflere vararak harcamak paşa paşa bedelini ödemek yahut toplum denen cogunlugunun ibişlerin ve şebeklerin olusturdugu guruh ile pazarliklar, aldanmalar ve aldatmalar ile idame ettirebilmek? hangisi evladir?
işte ben de bunun yanitini bilmiyorum. bilsem zaten ulubilge dondolyus olurdum. en güzeli patlatalim Rainer Maria RILKE'den bir şiir:
Yalnızlık bir yağmura benzer,
Yükselir akşamlara denizlerden
Uzak, ıssız ovalardan eser,
Ağar gider göklere, her zaman göklerdedir
Ve kentin üstüne göklerden düşer.
Erselik saatlerde yağar yere
Yüzlerini sabaha döndürünce sokaklar,
Umduğunu bulamamış, üzgün yaslı
Ayrılınca birbirinden gövdeler;
Ve insanlar karşılıklı nefretler içinde
Yatarken aynı yatakta yan yana:
