her sabah kalkıyorum güne güzel başlamak adına sıkı bir kahvaltı ediyorum, kendimi daha güvenli hissedebilmek adına özene bezene giyiniyorum, boş boş konuşan bir insan olmamak adına birkaç kitap karıştırıp birkaç film izliyorum..
arkadaşlarla buluşuyorum sonra,bık bık konuşuyorum,gülüyorum.. Akıl veriyorum çokça, Bayan mantığım ya hep dost sohbetlerinde güzin ablalık yapıyorum..
Güzel şeyler duyuyorum genelde, takdir ediliyorum, iltifat alıyorum..aksi de olmuyor değil tabi.. anlık mutluluklar biriktiriyorum, güzel zamanlar..
sonra ayrılıyorum, uzaklaşıyorum kalabalıktan.. yalnızsın kızım diyorum. "hayatımda biri olmalı" düşüncesini hiçbir zaman gütmemiş biri olarak çokça sığınacak birine ihtiyaç duyuyorum bu ara.
Öfkeleniyorum ....üzüldüğümde rahat uyuyan insanlara, üzerine titrediğim insanların bana kıyamamak gibi bir sıkıntısının olmamasına,beni anla diyenlerin beni anlamaya çalışmamasına, mutsuz uyumama sebep olan insanlara öfkeleniyorum....
en çok da bana kendimi özel hissettiren insanların beni sıradanlaştırmasına duyduğum his tam olarak ne bilmiyorum. Üzüntü, öfke, kızgınlık..Sanırım hepsi..
Anlıyorum yeni yeni..
anaçım,
uysalım,
işveli, cilveliyim,
tripliyim
ve ben bunları bir sevilme iç güdüsüyle yapıyorum.
