bu başlığa kaçıncı yazışım bilmiyorum ama durum şu:
yalnızlığı dert etmiyorum mutlu ya da üzgün hissetmiyorum. yalnızlık benim nötr bölgemdir. tek kötü yanı konuşacak insan evladı olmadığında kafamda oluşan sesler ama sonra birileriyle konuşuyorum.
kafamdaki sesler zamanla susuyor ve mutlu oluyorum. o insanlarla konuştuğum için mutlu oluyorum ama birden o insanlar ister kardeşin de ister arkadaşın istersen sevdiğin olsun. herşey yolunda zannederken mesaj atmayı, aramayı vb. kesiyorlar. beklemeye başlıyorsun.. bekle bekle bekle 10 dakika 1 saat gibi gelmeye başlıyor. bu sefer "çok meşgullerdir ben arayayım." diyorsun. ya meşgule atar yada açmaz olurlar. bir süre daha geçer mesajlarına cevap dahi vermez olurlar. tekrar kalbindeki boşluğu hisseder oturursun odanda düşünürsün bir hata mı yaptım diye. tam mutluluğu hissetmişken o nötr bölge olan yalnızlık gene çeker beni aşağıya. mutluluktan arınıp nötrlüğe geçince çöker tepene yalnızlık kaçamazsın. kafandaki seslerle çürümeye başlar oturursun eski sandalyene ve beklersin. birileri beni bu lanet hapishanemde bulacak mı diye umut edersinç o umutların boşa yere olsada umut eder ve sessizlik içinde beklersin... acaba bu beklenti sonsuza kadar sürecek mi ?
