Ne güzel şey Özdemir Asaf olabilmek. Vazgeçebilmek, yükleyebilmek olmamışlıkların, yarım kalmışlıkların tek yükünü karşıdakine. "Özlemiyorum seni, yoruldum artık" diyebilmek. "Yüzünü hatırlayamayacağım günler olabilir, merak etmeyebilirim bir gün seni" duygusunu yaşayabilmek.. Ne güzel Özdemir Asaf olabilmek. Kendin olabilmek.. Kaybettiğin bir parçanı yerine koyabilmek. Yarımken tama dönüşebilmek.. Ne güzel.
Sen ağlama Özdemir Asaf, onu merak bile etmeyeceğin günleri bekle.. ikinizin yerine de ağlayan, belki senin ağlamamanın bile sorumluluğunu sırtında taşıyan birileri çıkar elbet.. Yükler omuzlarına bütün günahları. "Bendim" der. "Benim yüzümden oldu". "Tek sorumlusu bendim". "Ben yanlış yaptım. Onun kusuru değil. Canımı yakan da benim, unutulması gereken de.."
Zor olan ne biliyor musun Özdemir Asaf. Zor olan bir gün unutabilmek değil. Zor olan bir gün onun unutabilme ihtimali olduğunu bile bile yaşayabilmek. Hiç olmak. O'nun bir gün oralarda bir yerlerde olmayacağını bilmek. Tamamlanamamak..
O yüzden sen tam ol Özdemir Asaf. Sen üzülme. ikinizin yerine de yarım kalanlara bırak kederini.
