Muhtemel melankolinin dayanılmaz güzelliğinin sebep olduğu bir durumdur, ama gerçeklik payını göz ardı etmemek gerekir. Düşününki sevgilinizle telefonda konuşuyorsunuz, telefonu kapattığınız anda surat ifadeniz dahil olmak üzere her şey değişiyor. Rolünü oynamak için sahneye çıkmışsınız da telefon kapanınca(tabi ki bu durumu sadece telefon görüşmeleri ile sınırlandırmak hata olur) kendinizi kuliste yine kendiniz olarak bulmuşsunuz gibi. Kişinin yalnızlığı kendisiyle bu kadar barışık olarak** yaşaması ne kadar normal bir durumdur, tartışılır.
