ailemden uzakta yaşıyorum, iyi kötü geçiniyorum ama bir türlü mutlu olamıyorum. tek sebebi o lanet olası herif, ben o adamdan uzağım ama o herif annemi her gün bir az daha bitiriyor.. babam demeye dilim varmıyor, hatta adam bile demek gelmiyor içimden.. her çocuğun babası onun için kahramandır, ama benim intihar sebebim, boğazımdaki düğüm, kesilen nefesim, her gün ölme isteğim, bu hayata lanetim.. hep sordum kendime, ben böyle bir babayı hakedecek ne günah işledim? annem boşanmak istese de, mecburdu babam olucak it herife. kimsesizdi çünkü, parasızdı..
çocukken sokakta kavga ediyorduk, bi top yüzünden. topu alıp sahibine verince daha büyük kavga çıktı, topu aldığım çocuk hasan üzerime yürüyüp, sen de baban gibisin dedi. duramadım hızla eve yürüdüm odamdan kendi yaptığım sopamı aldım, sokağa çıktım hasan tam karşımda duruyordu. bağırarak bi daha söyle dedim, hasan sırıtarak sen de baban gibisin, şerefsizin oğlusun dedi. gözlerim dolmaya başladı, hasana doğru yürüdüm yakasından tuttudum gömleğini yırttım.tüm gücümle elimdeki sopa ile vurmaya başladım, gözüm hiç birşey görmüyordu. çocuklar hasanı benden uzaklaştırdılar, ailesi hastaneye götürdü, kolu kırılmış. benim de burnum kanamıştı ama birşey hiss etmiyordum, yıllar geçti o olaydan. hasan şimdi kolunu hala kullanamayan şerefsiz gibi yaşarken, bense şerefsiz bir babanın şerefli oğlu gibi yaşamaya devam ediyorum..
bu sözleri yüzüne de söyledim ve yine söylüyorum: hep babadan yetim olan, babası kayıp olan, babası bırakıp gitmiş çocuklara imrendim hem de çok.. bana anneme bu kadar acı vereceğine keşke ölseydin, keşke bırakıp gitseydin, bu kadar şerefsizliğin lüzumu yoktu ...
