bir insanın yaşadığı acı diğerini 'hayatımın kıymetini bileyim lan' diye içten içe sevindirir bazen. bu kadar acımasızdır bu hayat.
acı yaşanılır ancak.
bu hayatın gerçeklerinden biridir. ama çok sağlam bir gerçektir.
van depreminde ölenleri hangimiz hatırlıyoruz ya da gölcük depremini?
ya da onlarca şehit olan askerlerimizi cümle içinde kullanmaktan başka hangisinin hikayesi aklımızda?
peki her gün izlediğimiz onlarca ölen,tecavüze uğrayan,yaralanan, sakat kalan insanların birinin bile adını hatırlıyor muyuz?
oysaki biz duyarlı insanlardık. bir olay olmayagörsün hemen feysbuktaki kapak resmimizi karartırdık.
gerçek şu ki karararan sadece feysbuktaki kapak resmimizdi kalbimiz değil.
ve şimdi..
iki gün önce reyhanlıdaki vahşet,katliam adı her neyse.. iki gün sonra sol framede hakkında yazılanlar gitgide azalacak, aklımıza daha az gelmeye başlayacak, her geçen gün konuşmalarımızda daha az bahsetmeye başlayacağız. ta ki hafızamızın derinliklerine gidene kadar.
bir müddet sonra bacakları kopmuş çocuğun görüntüsü gelecek arada gözümüzün önüne göndermeye çalışacağız zihnmizden. canımızı sıkmasına izin vermeyeceğiz.
böyledir bu işler.
acı çeken bir insanın gece kafasını yastığa koyduğu zaman hissettiği duyguyu bir tek o hissedebilir.
