ilkokula giderken kışın annem öyle bir sarıp sarmalardı ki kaban, atkı, bere, eldiven derken bırak gözlerimi sadece göz bebeklerim görünürdü. tabi daha o yaşta artizlik ruhuna işlemiş ben öyle mumya gibi gitmez, köşeyi döner dönmez başlardım sargıları çözmeye.
not: çözmesi en zor olan da arkadan sımsıkı bağladığı, burnumu yana yapıştıran atkıydı. *
