Bir daha hiç bir yerde programlarından hiçbirini izlemeyeceğim insandır.
80 yaşındaki bir insanın ölümünün ardından yas tutup program yapmayan bu insan ne şehitler verdiğimiz günlerde ne de 50 vatandaşımızı kaybettiğimiz şu günlerde yayın yapmaktan alıkoyamadı kendini. Yazıklar olsun be. Program yayınla bile dese yayınlamaz insan. Bu kadar para kazandığın yetmedi mi?
Ya biz... Şu türk milletinin haline bak. Nerede bebeğinin üzerindeki örtüyü alıp bombaya saran Türk kadını. Survivor seyrediyor. Çoluğunu çocuğunu öperek vedalaşıp sefere koşan Türk erkekleri nerede... O da ya fenerbahçeli olmuş ya da galatasaraylı. Boğazını sıkacak o kadar insan varken birbirlerini boğazlıyorlar. izmir'in efelerine ne oldu da kayboldular... Ligden düştüğü için ortalığı kırıp döken Göztepelilere dönüştü o efeler de.
Onurumuzu, insanlığımızı kaybettik be... Sadece Acun da değil suçlu olan. Başımızı kuma gömmemizi isteyen bir dolu insandan sadece biri o. Kuzu kuzu gömdük biz de. Suçlu olarak da işte onları suçluyor ve olmayan vicdanımızı rahatlatıyoruz. Kaçımız Fenerbahçe - Galatasaray maçından daha çok konuştuk Reyhanlı'da ölenlerden, bu konuda yapılan basın yasağından. Umurumuzda değil ki. Bizim başımıza gelmedi çünkü. Reyhanlıların başına geldi, Hataylıların başına geldi. Ah vah ettik ya yetti bize. Bir gün ölenlerin bizim çocuklarımız da olabileceğini düşündük mü hiç? çoluğumuzu çocuğumuzu mezara verdiğimiz gün yandaki evden gelen eğlence programlarının seslerini duyunca anlayacağız onların acısını.Allahın ingilizi, ABD'lisi bile bizim insanımıza bizden daha duyarlı yahu. Bir ABD'linin ölümü bile bizim 50 canımızdan daha önemli. Sarah Sarrai'yi öldürene lanet olsun ama onun katili bile daha çok ilgimizi çekti ya yazık sana Türk milleti. Bir ülke onlarca insanını aynı saniyeler içinde kaybediyor ve bir yas dahi ilan edemiyor, bu ölenler bir dakikacık olsun saygı duruşunda bulunamıyoruz.
Ama Acun Ilıcalı... O tüm medyanın yerine konulabilecek bir sembol. Fiili kimliği ile değil temsil ettikleriyle bir utanç kaynağı. O medyamızın nasıl bir işe yaramadığının örneği. Tüm kanallar eğlence programlarına devam etti yahu. Ekranlarının köşesine siyah bir kurdele bile koyamadılar. Bir sapığın katlettiği onlarca insanının ardından nasıl da ulusal yas ilan etti ibret alamadık. Almanya'da katledilen Türkler için Almanlar bile bizden daha fazla sahip çıktı. Şimdi tüm dünya bu olay karşısında bizim bu kadar vurdum duymaz oluşumuza şaşırıyor. ileri demokrasi anlayışımız ise bu konuda basın yasağı koymakla çare bulduğunu sanıyor. Acımıza bile sahip çıkamıyoruz.
Bir millet bu kadar çabuk değerlerinden nasıl koparıldı hayret doğrusu. Burma'da ölen müslümanlar için göz yaşlarına gömülen first lady'ler bunca insanın yitişinin ardından neden esirgiyorlar gözyaşlarını.
Ölenlerimize mi ölenlerimizin ardından bu duyarsızlığımıza mı daha çok kahredeceğiz kendimizi...
