14 yaşında ilk defa gittiğiniz ecnebi bir memlekette, bir gün çalan telefonda babanız 12 senedir zar zor yaşayan, sondalara, oksijen tüplerine bağlı dedeniz için "kendini hazırla, iyi değil" der.
siz zaten yıllardır hazırsınızdır herhangi bir anda bu telefonu alacağınıza... ama o gün hiç gelmeyecek sanırsınız. bazen "dinlenir adam" diye bile aklınızdan geçer, ama konduramazsınız. ona gördüğünüz gibi değil, size anlatılan gibi bakarsınız. hala heybetli, hala aslan gibi gelir size. ahlbuki o hallerini hiç görmemişsinizdir.
seyahatiniz devam eder ve döndüğünüz gün sizi havaalanında karşılayan annenizin suratından anlarsınız artık sonun geldiğini. eve vardığınızda bilenler size "aslında çoktan ölürdü de, hasret çekiyor bu adam. birini bekliyor, o gelince ruhunu teslim eder" der.
o an "keşke gelmeseydim" dersiniz. özleseydi beni, ama annem onu daha çok görseydi.
güç bela gözlerini açar dedeniz ama bir şey söyleyemez. belki de göremez sizi. o her şeyi bilenler gene "kalp gözüyle görür o, sen yanında dur" derler.
beklersiniz...
dedeniz gider.
gelmez bir daha.
14 yaşında anlam veremezsiniz, zira o zaten ölü gibidir yıllardır. aklınıza kimbilir sağlıklı olsaydı neler yapardık diye gelir.
bir de mezun olduğunuz gün aynı şey gelir aklınıza. "görseydi kesin gözleri dolardı" dersiniz...
ama yine de sondasız bir hayatta daha mutlu olacağını düşünerek rahatlarsınız. zira kasketi ve asa kılıklı bastonu ona hep daha çok yakışır. fotoğraflardaki gibi...
