Nerdeyse 1 yıl oldu bu illete tutulalı. Çok şey yaşadım o günden bu güne. Çok kötü zamanlarım da oldu, "bu hastalık bitti artık, sildim gitti" dediğim zamanlar da oldu.
Benim anksiyetem yüksek tansiyondu. Tansiyonum yükseldi korkusuyla en son hastaneye gidişimden sonra (8 ay falan oldu herhalde) hiç elime tansiyon aleti alıp tansiyonumu ölçmedim. 1-2 kez doktor ölçtü, en yükseğinde 11-7 idi tansiyonum.
Bir kez stajda çok sersemlik geldi. 1 saat düşündüm revire gidip ölçtürsem mi, şimdi biraz yüksekse yine aynı şeylere dönmeyeyim fln diye. Sonra ulan dedim ölüm mü var ucunda, yüksek çıkarsa da indirirler diye düşündüm. Gittim ölçtürdüm;
sonuç : 10-5.
Tansiyonum yükseldi o yüzden sersemlik yaşıyorum dediğim anda aslında tansiyonum düşüktü.
Sizin de, kalp krizi geçiriyorum dediğiniz anda aslında kalbiniz gayet iyi çalışıyor.
Nefes alamıyorum dediğiniz anda aslında normalden fazla nefes aldığınız için nefessiz kalmış hissi yaşıyorsunuz.
Aslında fiziksel belirtilerinizin hepsi hatalı.
Hepsi beyninizin oyunu, hepsi hayal ürünü.
Tansiyon hastası olsaydım 1 yıldır yapılan ölçümlerde kesinlikle ortaya çıkacaktı. Tansiyon hastası olsaydım kesinlikle gerçek, ciddi ve ataktan bağımsız bir fiziksel belirti yaşayacaktım.
Kalp hastası olsaydınız kesinlikle fiziksel bir belirti verecekti. EKG'lerinizde kesinlikle anlaşılacaktı. Acile girdikten sonra 2 dk doktor telkini, 1 sakinleştirici iğne ile atlatılabilecek bir kalp krizi yok dünyada.
Gerçekten nefesiniz yetmiyor olsa öyle hissetmezsiniz emin olun. Akciğer kanseri nedeniyle ölüm döşeğinde yatan dedemin aldığı nefes "gerçekten" yetmiyordu. Emin olun bizlerdeki durumla alakası yoktu.
Gelelim 1 yılda yaşadıklarıma. Dediğim gibi çok korkarak geçirdiğim günler oldu, çok iyi geçirdiğim günler oldu. Panikatak tam geçti mi derseniz, geçmedi. Geçer mi diye sorarsanız, geçer. Bu şekilde devam ederse en geç 2013 sonunda gerçekten iyileşmiş olurum. Yaşadığım dalgalanmalar sürekli sönümleniyor çünkü. Şiddetleri gittikçe azalıyor.
Mesela bugün yataktan kalktığım miktarda stresle 6 ay önce yataktan kalksaydım, öğlene kalmaz acile giderdim sanırım. 2 projem var okulu bitirmek için vermem gereken, ikisi de yarım. Birine el attığım zaman diğeri yarım kaldı diye düşünüyorum, dönüp ona bakarken diğeri yarım kaldı diyorum bu sefer.
Vakit daralıyor. Tek başımayım 2 projede de. Stres yüksek ama "ulan dd verirler en fazla, 4. sınıftaki adamı projeden mi bırakıcaklar" diyebiliyorum. Öyle yarım yarım bişeyler yapıyorum işte. Ama bu beni bi panik atağa sürükleyemiyor artık.
Yani anlayacağınız artık stresimle baş edebiliyorum, atağı tetiklemesine kolay kolay izin vermiyorum. Atak tetiklense bile o atağı hemen bitirebiliyorum. Evet moralimi bozuyor, yorgunluk yaratıyor ataklar yine ama o büyük dehşetler içine düşmüyorum.
iyiye gidiyorum açıkçası.
Tedavi olan, ilacı varsa aksatmadan kullanan herkes de iyiye gidiyor. Biraz da isteyin yeter.
